Walizka

Część druga:

W drodze do skrytki, zacząłem przypominać sobie ostatnie godziny, ale wszystko jak przez mgłę. Do tego ten hałas i smród w autobusie.  Jakby cała futbolowa drużyna po treningu. Patrzyłem tylko przez lekko uchylone okienko i wraz z mijającymi przed moimi oczami elementami infrastruktury miejskiej, tak samo mijały obrazki z ostatniej nocy, których nie do końca pamiętałem. Ludzie patrzyli na mnie, albo tylko mi się wydawało. Jestem przewrażliwiony. Nagle zobaczyłem kumpla, który idzie w moją stronę, miałem nadzieję, że mnie nie zauważył...
- Cześć Vince! - powiedział i wyciągnął do mnie rękę, nie miałem nastroju do pogawędek, cały czas intrygowały mnie klucze i zżerała mnie ciekawość, co może być w tej skrytce.
- Cześć - rzuciłem szybko i bez życia.
- Gdzie zniknąłeś na początku imprezy? - na początku imprezy? Byliśmy wspólnie na jakiejś imprezie? Jest ze mną źle, skoro tego nie pamiętam.
- Yy... wiesz, źle się poczułem - mierna wymówka, jak za czasów podstawówki...
- Wyglądałeś całkiem dobrze do tego wychodziłeś z tym gościem - właśnie, kim on był?
Wychodziłem z kimś? Czas naprawdę sobie przypomnieć ostatnią noc, zaczyna robić się nie dobrze. Na szczęście był mój przystanek, szybko go zbyłem:
- Mój przystanek, pogadamy kiedy indziej, na razie.

Uff, nareszcie świeże powietrze, dobrze, trzeba iść do skrytki. Miałem wrażenie, że ktoś mnie śledzi, odwróciłem się i szedł za mną jakiś facet, koło czterdziestki. Nie poszedłem docelowo do skrytki, chciałem sprawdzić, czy faktycznie mnie śledzi, poszedłem do spożywczego po butelkę wody - wszedł za mną. Zgubiłem go między sklepowymi pułkami, wziąłem butelkę wody i poszedłem szybko do kasy, gdzie stał ten sam koleś, z łysiną na czubku głowy, szczupły, w okularach przeciwsłonecznych na nosie i nerwowo się rozglądał, chyba szukał mnie wzrokiem. Odłożyłem wodę na półkę, szybkim krokiem przeszedłem obok drugiej kasy, zauważył mnie i ruszył za mną. Zacząłem biec, skręciłem w jakąś uliczkę i schowałem się za jakimś kontenerem śmieci, chyba go zgubiłem. Źle się czułem, musiałem zwymiotować. Chwilę jeszcze poczekałem i w końcu ruszyłem do skrytki ciągle się rozglądając, czy nigdzie go nie ma. W końcu dotarłem na miejsce, szukałem chwilę drzwiczki z numerem 77, aż w końcu ukazała się moim oczom nie wielka szafka właśnie z tym numerkiem. Rozejrzałem się jeszcze raz czy nikogo nie ma, wyjąłem klucz z kurtki, wetknąłem w zamek, wziąłem głęboki oddech, przekręciłem, otworzyłem drzwiczki, a w środku znajdowała się lśniąca, srebrna walizka na szyfr.

Źródło: http://www.opticsplanet.com

ROZDZIAŁ I: (Nie)zapomniana noc

A o to pierwsza część:

                 - Vincent! – słychać było z głębi ciemnego i lekko siwego pokoju, od dymu papierosów. Podszedł do chłopaka jego kumpel, krzyknął jeszcze raz: „Vincent!” uderzając go w twarz otwartą pięścią. Ocknął się.
                 Byłoby wszystko w porządku, gdyby nie zanik pamięci i wymazane z pamięci ostatnie 8 godzin z życia…  Znów to samo, miałem sprzedawać, a nie brać własny towar. Patrzyłem w głąb pokoju, spojrzałem na chłopaków, rzuciłem znów okiem w drugim kierunku pomieszczenia, gdzie grał bezdusznie telewizor, kiedy zorientowałem się, że siedzę na podłodze, oparty o ścianę z mega bólem głowy!
Złapałem za butelkę, którą miałem na wyciągnięcie ręki, było to niedopite piwo. To jest to. Wstałem, chwiejnym krokiem udałem się do łazienki, spojrzałem w lustro i to co w nim zobaczyłem… to byłem ja, którego do tej pory nie poznałem. Obmyłem szybko twarz wodą, założyłem szybko swoją skórzaną kurtkę i niczym duch, niezauważony wyszedłem z mieszkania. Starałem się cokolwiek wykrzesać z ostatnich 8 godzin – bezskutecznie. Jak zwykle, po takim odlocie włożyłem ręce do kieszeni, sprawdzić co w nich mam. W lewej: stara przepalona lufka do zioła, jakieś tabletki i kapsel po piwie – nic nadzwyczajnego, jednak prawa kieszeń wydała się znacznie ciekawsza: klucze (które pierwszy raz widzę), jakby od jakiegoś schowka, a na samym dnie kieszeni pognieciona karteczką samoprzylepna. Rozwinąłem ją, zajrzałem do niej i było tam napisane: „San Fransisco - Central Few – skrytka numer 77”. Nie miałem pojęcia co to ma znaczyć – pojechałem tam.

Źródło: http://www.metako.com.pl/

Witam wszystkich!

Zakładam tego bloga, z myślą o tym, żeby opublikować coś, pokazać się i zobaczyć, jakie wrażenie wywołują moje teksty. Wiem co piszę. Mogą się one komuś nie podobać, ja to rozumiem, wtedy liczę na zdrową krytykę, a nie na obrazę i obelgi. Jeśli się komuś podobają, proszę o wszelakie komentarze, propozycje, sugestie co do kolejnych części, jeśli faktycznie się cała historia jakoś rozwinie. : )

Mam nadzieję, że mój zapał nie zniknie tak szybko jak się pojawił. Dlatego też liczę na jakąś motywację, a żebym mógł pisać i tworzyć.

Mam nadzieję, że chociaż 3 razy w tygodniu będą dodawana nowe części, chociaż nie obiecuję, że tak będzie, jeśli oczywiście tylko będą czytelnicy, nie będzie to przykrym obowiązkiem, a tylko przyjemnością.